środa, 27 marca 2013

Kaszą w zimę - Dobra Kasza Nasza Zakopane

     Zimo precz! Z takim przesłaniem udaliśmy się w ostatni weekend do Zakopanego. Zimowa stolica Polski wydała się nam najodpowiedniejszym miejscem do zamanifestowania tego, że my chcemy wiosnę! Na samym szczycie Kasprowego Wierchu, po cichutku, żeby nie wywołać lawiny śnieżnej i nie przestraszyć pozostałych turystów tupnęłam nogą i oznajmiłam: już dłużej Cię tu nie chcę Zimo! Choć pogoda była piękna, wcale nie było tak zimno, słońce świeciło pełną tarczą i prawie nie wiało nie zmieniłam zdania. Po wykonaniu założonego planu, które jak na razie nie przyczyniło się do przegnania zimy z Polski, trzeba się było oczywiście posilić. Schronisko na Kasprowym Wierchu oferowało jedynie pizzę i drogę powrotną do Kuźnic. Wybraliśmy tę drugą opcję, decydując się na chwilowy głód ale za to w słusznej sprawie.
    W Zakopanem, na Krupówkach istnieje pewna restauracja, o której słyszałam od znajomej. Po cichu mogę przyznać, że przeganianie zimy było jedynie pretekstem do jej odwiedzenia. Restauracja nazywa się Dobra Kasza Nasza a jej specjalnością są, jak nie trudno się domyślić, kasze. Bardzo ciekawiło mnie jakie to kasze oraz jak i z czym podane.
    Po wejściu do lokalu okazało się, że nie jest to kolejny obiekt stylizowany na góralską modłę. Karczm w Zakopanem jest wiele i zawsze jest miło w którejś z nich poczuć góralski klimat. Pomyślałam jednak, że to bardzo dobrze mieć do wyboru coś innego, tak na wszelki wypadek, kiedy ochoty na góralskość brak. Taka właśnie była restauracja Dobra Kasza Nasza, gdzie wystrój w niczym nie przypominał góralskiej chaty. W głośnikach nie leciały góralskie przyśpiewki a poezja śpiewna w wykonaniu Marka Grechuty. Kelnerki nie były ubrane w stroje ludowe a w zwykłe czarne ubrania. I pomysł na restaurację, i klimat bardzo się nam spodobał.
    Kasza rzeczywiście stanowiła centralną pozycję w menu. Do wyboru trzy rodzaje, perłowa, gryczana i jaglana w kombinacjach z dodatkami. Mi najbardziej podobała się opcja kaszy perłowej z karmelizowanymi jabłkami i wiejską kiełbasą (15,90zł) lub kaszy jaglanej z dynią i indykiem (16,90zł). Próbowałam nawet zamówić trochę tej i trochę tamtej ale porcji nie można było dzielić. Do głowy wpadł mi jeszcze pomysł zamówienia dwóch porcji ale szybko zrozumiałam, że nie zmieściłabym pół kilo kaszy z dodatkami :) Ostatecznie zdecydowałam się na jabłka z kiełbasą, których połączenie było dla mnie dużo bardziej ciekawe od dyni z indykiem.
    Takich dylematów nie miał za to A., który od razu wiedział, że jego kasza będzie kaszą gryczaną z szynką, jajkiem, i zsiadłym mlekiem (16,90zł).
    Dania zostały podane błyskawicznie i w bardzo interesujący sposób. Na dużej drewnianej tacce, na większym gorącym talerzu została podana kasza zapieczona z dodatkami. Na mniejszym wybrana sałatka a w najmniejszym kubeczku sos. Mocno zachęceni do jedzenia szybko zabraliśmy się za smakowanie, bo przecież już na Kasprowym byliśmy głodni. Obie kasze były bardzo dobre. Moja prawie wcale nie smakowała jak kasza a była bardzo delikatna, podkreślająca smak dodatków. Za to kasza A., gryczana, miała swój charakterystyczny smak i ten właśnie smak przeważał, gdy troszkę jej spróbowałam.
     W trakcie kosztowania kaszy, bardzo nagle, przyszło nam do głowy pytanie: Ale co to w ogóle jest ta kasza? My, wychowani na ziemniakach, później przestawieni na makarony i ryż nie za bardzo znaliśmy odpowiedź. A otóż kasza to jadalne nasiona zbóż o wysokiej wartości odżywczej. I tak kasza jaglana to nasiona prosa, kasza perłowa to nasiona jęczmienne a kasza gryczana, jak już teraz wiadomo, to nasiona gryki. Bardzo zdrowe i bardzo sycące. Mam nadzieję, że za niedługo także modne i dostępne w Krakowie pod szyldem Dobrej Kaszy Naszej. A do tego czasu, trzeba przyznać, do Zakopanego nie tak daleko.
 


















 

czwartek, 21 marca 2013

Hipsterskie ciągoty - Love Krove

    Jest na świecie pewna hipster (hipster, nauczyciel, dyrektor... tak chyba powinnam zapisać rodzaj żeński rzeczownika hipster, nie?), z którą już nawet się trochę przyjaźnię. Jak na razie wirtualnie, ale wszystko przed nami. Już sama ta przyjaźń pozwala mi się czuć trochę hipstersko, choć ponoć gruby hipster to nie hipster. Wiem, wiem... u mnie nie tak znowu źle ale prawda jest taka, że wysuszona na wiórek także nie jestem. Nazwałabym to hipsterstwem niecałkowitym. Na co dzień nie przeszkadza mi ten stan ale od święta każdy by chciał zostać hipsterem. Tak przynajmniej sobie tłumaczę moje chwilowe hipsterskie ciągoty.
   Gdzieś, kiedyś czytałam że hipstery kochają burgery więc jak tu nie połączyć przyjemnego z pożytecznym i nie poczuć się hipstersko zajadając burgera? Zgodnie z krakowską tradycją takiego poczucia można zaznać tylko w Love Krove. Z prawdą hipsterskiej filozofii nie będę się kłócić. Nie będę również kolejny raz rozpoczynać dyskusji gdzie w Krakowie podawane są najlepsze burgery. Postanowiłam włączyć obiektywizm (jak zawsze :)). Zobaczymy jak mi wyjdzie.
    Do Love Krove wybraliśmy się w pewną niedzielę, około 18stej. Lokal, o dziwo, świecił pustkami, co z wyjaśnień kelnerki było istnym kuriozum. Nie dziwię się bo przecież sama doświadczyłam wiele razy braku miejsca w świątyni burgerów. Nie siadaliśmy przy dużym, wspólnym stole bo nie chcieliśmy przeszkadzać dwóm osóbkom połykającym wielkie buły. Troszkę speszeni, siedliśmy grzecznie, w kąciku.
    Cel naszej wycieczki był jeden: burgery, dlatego nie patrzyłam co jeszcze mają w menu. Tak nie patrzyłam, że wypatrzyłam Fritz Kolę i pieczone łódeczki z ziemniaków. Ale oprócz tego na prawdę nic więcej. Musiałam mocno się skupiać na liście burgerów bo wybór był ogromny. Dokładne czytanie, ze zrozumieniem oraz szybkim analizowaniem skali apetytu na poszczególne dodatki zajęło nam dobre 15min. Ostatecznie ze wszystkich opcji wybraliśmy burgera Jacque, z mozarellą, gorgonzolą, cheddarem, sałatą, pomidorem, ogórkiem, cebulą, sosem pomidorowym i majonezem (16zł) oraz burgera Onion Monster z cheddarem, bekonem, krążkami cebulowymi, jajkiem sadzonym oraz sosem BBQ (18zł). Niech pozostanie tajemnicą który burger dla kogo choć kto spostrzegawczy zobaczy na zdjęciach :)
    Burgery zostały nam podane na małych talerzykach, nabite na drewniany patyczek, za pewne by wieża utworzona z dodatków nie przewróciła się lub nie rozpadła. Wysokość wieży, ze 20cm. Skoro było nas dwoje postanowiliśmy przetestować dwa sposoby jedzenia burgera w Love Krove. A. wybrał, męski, modny sposób “na całego”, który zakładał zgniecenie do cna dodatków w bułce i pałaszowanie w rękach. Ja, pozbawiona gigantycznego rozdziawu ust, wybrałam drugi sposób, “na chirurga”, gdzie z pomocą widelca i noża odkrajałam precyzyjne kawałki z bułki i dodatków rozebranych na połowy. Obserwując gości, którzy zdążyli napłynąć już do lokalu, stwierdziłam, że statystycznie najpopularniejszą metodą jest gryzienie całej buły. Rozumiem jej zaletę, każdy dodatek jesz w tym samym momencie zapewniając sobie gamę doznań smakowych. Ja spróbuję tej metody tylko wtedy, gdy dostanie mi się miejsce twarzą do ściany :) Z nożem i widelcem można poradzić sobie również całkiem nie źle.
    Ale, ale... Obiecałam obiektywną ocenę burgerów. Oto ona: NIEZIEMSKIE!
   Te burgery w Love Krove są na prawdę bardzo dobre. Tak dobre, że gdybym mogła zajadałabym jednego dziennie. Albo może dwa, jeden rano, drugi popołudniem. Z takim wyborem zestawień i dodatków na pewno długo by mi się nie znudziło. No i A. byłby w siódmym niebie bo mają przecież burgera z hummusem :)
 




















 



 

wtorek, 19 marca 2013

Na szczęście - Słodka Manufaktura Leona Cafe

     W mojej corpo trwa inicjatywa wycelowana w poprawę zdrowia i urody. Najpierw tydzień zapijania się wodą źródlaną, teraz tydzień ograniczania cukru. Ubrałam to wszystko w dość negatywne słowa (bo w końcu to corpo inicjatywa) ale całym sercem i ciałem jestem za. Zapisałam się nawet do uczestników grupy ograniczającej słodycze i, jak to w takich przypadkach bywa, teraz właśnie, jak nigdy przedtem, chce mi się coś słodkiego. Na szczęście miód i owoce są dozwolone. Na szczęście również mogę wrócić myślami do niedzieli, kiedy jeszcze nieświadoma czekających mnie wyrzeczeń odwiedziłam Słodką Manufakturę Leona Café, na ul. Józefa na Kazimierzu.
    Malutki lokalik, urządzony w oryginalny sposób, a’la lata 20ste od razu przypadł mi do gustu. W niedzielne popołudnie, dość słoneczne ale zimne, przyjemny półmrok dodatkowo potęgował uczucie podróżowania w przeszłość. Klimatu kawiarni dodawały jeszcze ogromne komody, lustra, miękkie siedziska i białe wiszące lampy, które pozostawiły na mnie wrażenie kryształowych lampionów.
    W ofercie lokalu głównie słodkości. Ręcznie robione trufle czekoladowe (3,5zł sztuka), czekolada na gorąco (8zł) lub różne rodzaje ciast, w zależności od dnia (12zł). Nam akurat udało się trafić na tartę pomarańczową, której nie mogliśmy przegapić. Do dwóch kawałków ciasta zamówiliśmy dwie czekolady na gorąco. Ja, w dodatku do mojej, zapragnęłam chili, bo ostatnio czytałam o magicznych właściwościach tej papryczki. A. do swojej zamówił klasykę - bitą śmietanę. Nie mogliśmy też przejść obojętnie obok ręcznie robionych trufli. Wybór był już ponoć bardzo przebrany, gdyż pomadki schodzą jak ciepłe bułeczki. Mimo tego czekolada ze śliwką, o której marzyłam już od dawna, była dostępna. Skórka pomarańczowa obtoczona w czekoladzie i wyglądająca jak podłużne żyjątko była naszym drugim wyborem.
    Usiedliśmy. Do lokalu, który był pusty jak wchodziliśmy, przybyło dość dużo gości. Malutka salka wypełniła się po brzegi. Jacyś turyści czyhali nawet na nasze miejsca. Ja jednak nie dałam się spojrzeniom i poszłam na pogawędki do baru. Bardzo lubię podpytywać kelnerów o restaurację. Często wynikają z tego bardzo miłe, a czasami dziwne, bądź krępujące sytuacje ale czegoś takiego nie spodziewałam się wcale. Gdy podeszłam do baru miałam już w zanadrzu wizytówkę, którą zawsze mogę podeprzeć lawinę pytań, jaką zadaję. Gdy już dowiedziałam się, że miejsce jest w trakcie małej restrukturyzacji, że czekoladowe trufle są ręcznie robione w Wodzisławiu Śląskim oraz że oprócz słodyczy kuchnia oferuje jeszcze bajgle na słono, postanowiłam się przedstawić. I tu niespodzianka. Jedna z kelnerek na widok wizytówki uśmiechnęła się szeroko i wykrzyknęła “ale ja to czytam!”. Zrobiło mi się niezmiernie miło ale także trochę się zakłopotałam. Z tego zakłopotania nie zapytałam nawet dziewczyny jak miała na imię. Dowiedziałam się za to, że jest wielka pasjonatką kawy i że parzy ją w Słodkiej Manufakturze Leona Café w sposób alternatywny. Z drugiej strony, jej siostra jest zapaloną miłośniczką herbat i w tej samej kawiarni serwuje smaczne mieszanki. Znalazłszy tak wdzięczną adresatkę moich pytań wypytałam jeszcze dlaczego te wspaniałe czekoladki nazywa się truflami. Otóż, nie ma jakiegoś tajemniczego wyjaśnienia. Czekoladki kształtem przypominają cenne grzyby oraz same w sobie, zrobione z wysokiej jakości czekolady, mogą być tak cenne jak grzybowe trufle. Na koniec kelnerka przedstawiła nam właściciela lokalu, jednak nie osobiście. Jego zdjęcie zdobiło jedną ze ścian kawiarni. Ja nie omieszkałam zrobić sobie z nim osobnego zdjęcia i obiecałam wpaść jeszcze kiedyś na pyszną kawę. Obietnicy na pewno dotrzymam. Pozdrawiam także serdecznie przemiłą Panią, która opowiadała nam o Słodkiej Manufakturze Leona Café.